Drie dagen backpacken in de Vogezen

Dit jaar is een droom van mij uitgekomen: we hebben een huis gekocht in de Vogezen. Er waren veel redenen om dit te doen (rust, croissantjes, Franse marktjes) maar de grootste reden was toch wel de natuur. In de Vogezen vind je alles: uitgestrekte bossen, rustieke meertjes en heuvels die vaak als bergen voelen. En daar dwars doorheen eindeloos veel wandelpaden.

Vorige week liepen we drie dagen met volle bepakking door deze schitterende omgeving, op nog geen half uurtje rijden van ons huis. In dit blog een verslag van dit spontaan geplande avontuur.

Dag 0: de voorbereiding

Ik krijg van mijn vriend volledige vrijheid in het bepalen van de route. Ik blij, want een route uitstippelen vind ik echt het toppunt van voorpret. We besluiten om drie dagen te wandelen en om te proberen te overnachten in onbemande hutten. Omdat je nooit zeker weet hoe je zo’n hut aantreft en of er misschien net vóór jou een volledige scoutinggroep arriveert, nemen we als back-up ook een trekkerstent mee.

Een volle dag wandelen in deze omgeving met hoogteverschillen betekent voor ons een afstand van ongeveer 15-20 kilometer per dag. Met behulp van een topografische kaart van het gebied en de app Topo GPS plan ik drie routes van ongeveer die afstand. Ik kies ervoor om gemarkeerde paden met elkaar te verbinden, waardoor ik er vrij zeker van ben dat de paden goed begaanbaar zijn en waardoor ik niet continu op de kaart hoef te kijken tijdens het wandelen, maar gewoon de markering kan volgen.

We pakken onze backpacks in met volledige winteruitrusting, want het lijkt een fris weekend te worden (het is natuurlijk ook al half november).

Dag 1: mist en bergen (16,5 kilometer en 900 hoogtemeters)

Nadat we op de weg naar de startplek nog even langs een bakker zijn gereden en, zoals altijd, weer veel te veel eten hebben gekocht, lopen we de eerste berg op met twee zware broden, twee kaas-quiches en twee pain-au-chocolats. En natuurlijk volle backpacks met vier liter water, voor drie dagen maaltijden voor onszelf en voer voor Tinus. Eerst maar eens wat calorieën verbranden.

Normaal gesproken hoef je in de Vogezen trouwens niet zoveel water mee te nemen, want er zijn talloze beekjes waar je je waterflessen kunt vullen, maar ik filter het dan wel altijd voordat ik het drink. En mijn waterfilter ligt nog in Nederland.. Voor de zekerheid hebben we dus een ruime hoeveelheid drinkwater bij ons en vullen dit onderweg aan door water uit beekjes te koken.

Het weer is.. mistig. Als we na anderhalf uur klimmen op de top van een berg staan, weten we dat eigenlijk alleen doordat we op de kaart zien waar we zijn. Van het uitzicht zien we helemaal niks. We kunnen er wel om lachen en besluiten dat het een goede reden is om hier op een zonnige dag nog eens terug te komen.

Na een lange afdaling door een schitterend wild herfstbos komen we aan in Sewen, een schilderachtig gehuchtje aan de rand van Lac de Sewen en Lac d’Alfeld. Na een lunchpauze (eindelijk wat gewicht uit onze tassen!) lopen we langs deze meren en klimmen daarna omhoog richting onze slaapplek voor de eerste nacht. Wat een paradijs! En wat een geluk: we hebben de hut helemaal voor onszelf.

• 

• 

• 

Dag 2: mist en meertjes (14,5 kilometer en 600 hoogtemeters)

De onbemande hutten hier in de Vogezen lijken van binnen allemaal op elkaar: simpel, donker, een paar vaste tafels en banken en een houtkachel. En voordal dat laatste is natuurlijk fantastisch. Met onze meegebrachte bijl hebben we gisteravond een flinke houtvoorraad bij elkaar gehakt, niet alleen voor onszelf, maar ook voor de mensen die na ons komen en geen bijl bij zich hebben, of alleen even willen lunchen en geen tijd hebben om hout te hakken.

Ondanks dat mijn horloge een buitentemperatuur van 3 graden aangeeft, ontbijten we ’s morgens buiten voor de hut. Prima te doen. We genieten nog één keer van het uitzicht en zeggen voor de 100ste keer tegen elkaar dat deze plek echt geweldig is en vervolgen dan onze route naar boven, naar het hoogste punt van deze drie dagen.

Onderweg drinken we koffie zonder uitzicht (want mist), komen we redelijk veel dagwandelaars tegen (want zondag) en komen we regelmatig klem te zitten in hekjes (want te brede tassen. Of te smalle hekjes. Of allebei).

Als we rond lunchtijd bij een hut aankomen hebben we geluk: er vertrekt net een groep van 12 mensen en ze laten een brandend vuurtje achter. We bereiden pasta en koken nog wat extra water voor in de thermosfles.

Na de lunch is het vooral veel dalen. We slingeren om Lacs des Grand et Petit Neuweiher heen en ontdekken dat de auberge aan de rand van het meer helaas gesloten is. Gelukkig komen we een klein uurtje later langs een ferme-auberge die wél open is en genieten alsnog van taart en chocolat chaud. Wel buiten op het terras, want Tinus is binnen helaas niet welkom. Geen punt, we zitten heerlijk uit de wind en Tinus vindt een speelmaatje in de huishond van de auberge, die buiten rondscharrelt.

Na deze stop (met schone en verwarmde wc!) wandelen we ontspannen het laatste stukje tot overnachtingsplek 2: een schitterende afgelegen plek op een heuvel, die we wederom helemaal voor onszelf hebben. Nadat we een uurtje hout hebben gehakt en warme, droge kleren hebben aangetrokken eten we dicht bij de kachel onze outdoormaaltijd. Tinus is dan allang in dromenland.

• 

• 

• 

Dag 3: mist en dorpjes (18 kilometer en 600 hoogtemeters)

Tijdens dit soort tochten maak je lange nachten. Er is geen reden om ’s avonds lang wakker te blijven en door gebrek aan kunstlicht slaat de vermoeidheid vroeg toe. Na 10 uur slapen staan we rustig op, stoken de kachel weer even op en ontbijten met warme choco en outdoor-crackers. Na een laatste check of de kachel uit is en of we echt niks zijn vergeten dalen we de heuvel af voor de laatste etappe.

We lopen meteen verkeerd. Omdat we druk in gesprek zijn zien we niet dat het wandelpad afbuigt van de onverharde weg en we slingeren een heel stuk de verkeerde kant op. Geen ramp, ergens halverwege de afdaling kruisen we het wandelpad en volgen vanaf daar weer de juiste route.

Onderaan de berg bevindt zich een dorpje waar we een bakkertje hopen te vinden, want voor lunch hebben we alleen nog kaakjes en energierepen. Een geïnteresseerde bewoner vraagt waar we naartoe onderweg zijn, waarna we een gesprek voeren in het Duits/Frans/Elzassisch, want het is een gekke taalmix die mensen hier spreken.

Mijn vriend nadat hij een zin eindigt met het woord ‘spaziergehen’: “Ist das überhaupt ein wort?”

Bewoner: “Hier kannst du sagen was du willst.”

We maken ons op voor de laatste klim van de route en lunchen bij een verlaten skilift. Met kaakjes, want door het gesprek met de bewoner zijn we onze bakkerzoektocht helemaal vergeten. Na een half uur steil omhoog lopen, waarbij we voor de tweede keer die dag verkeerd lopen (zou het dan toch de vermoeidheid zijn?) komen we aan op de top. Weer veel mist, weer geen uitzicht. Het maakt ons niet uit, de route omhoog was mooi en afwisselend genoeg.

Een onbemande trekkershut op de kaart blijkt in werkelijkheid inmiddels een Mountain Resort te zijn, compleet met verbodsborden en onwelkome kettingen voor de ingang. Dan maar even doorlopen tot we een windluwe plek vinden voor onze laatste pauze. We besluiten uiteindelijk af te dalen tot een abri: een shelter met een vuurplek.

Als we net weer willen vertrekken stopt er een busje waar een stuk of zes scholieren uitspringen. Het blijkt de ‘schoonmaakploeg’ te zijn. Ze onderhouden de abri en de omgeving eromheen. Wat is het toch fantastisch dat Frankrijk dit soort schuilplekken aanbiedt en dat iedereen er met respect mee omgaat! We vervolgen onze weg omlaag, waar we na een klein uurtje wandelen bij onze camper aankomen. Op naar de supermarkt voor chips en bier en dan door naar ons comfortabele warme huis met grote, zachte bank. Nagenieten en snel een nieuwe tocht plannen!

---

Wil jij dit ook? Maar zie je het niet zitten om zo’n tocht in je eentje voor te bereiden? Want wat neem je mee, wat doe je als er iets niet goed gaat, hoe weet je wat je hond nodig heeft? Dan heb ik binnenkort iets heel erg leuks voor je! Ik verklap nog niet wat het precies is, maar ik ga je helpen je droom waar te maken.

Klinkt dat goed? Laat dan hieronder even je e-mailadres achter, dan mail ik je zodra ik er meer over kan zeggen (en dat duurt niet lang meer!)