Toen ik een maand geleden praktijkexamen deed voor mijn opleiding Run Dog Trainer Canicross ontmoette ik Lian. Ze was één van de ‘oefendeelnemers’ die dag. Eerder hadden we al contact gehad over haar passie: lange afstanden hardlopen met haar hond Dirk. Het liefst over uitgezette paden, met overnachtingen in hotels en B&B’s tussendoor. Dat leek me een mooi verhaal voor ‘Avonturiers aan het woord’!
In de serie ‘Avonturiers aan het woord‘ vertellen mensen over de avonturen die zij met hun hond hebben beleefd. Van hiken en kamperen tot kanoën en camperen: ervaren avonturiers vertellen hoe zij de voorbereiding hebben aangepakt, wat er goed/niet goed ging en wat ze de volgende keer anders zouden doen. Laat je inspireren en begin met dromen over het volgende avontuur met je hond!
Lian woont samen met haar vriend in het Overijsselse Dalfsen. In dat huis wonen ook hun twee Duitse herders: Dirk, een reu van zeven jaar, en Nemo, een teef van dertien jaar. Rode kater Yamas loopt hier ook nog tussendoor en gaat zijn eigen gang, want die is in Lians eigen woorden “voor africhting totaal ongeschikt”. In het dagelijks leven werkt ze op een operatiekamer: “Ik ben de vrouw met de hamer: het geven van narcose en pijnbestrijding (anesthesie) zijn mijn dagelijkse werkzaamheden.”
In dit blog lees je hoe Lian is begonnen met canicross en hoe ze dit heeft uitgebouwd tot meerdaagse avonturen.
De ontdekking van een nog onbekende sport
Zo’n 20 jaar geleden begon ik met hardlopen. Ik was best fanatiek en ik nam regelmatig deel aan wat wedstrijden. Tijdens trainingen nam ik vaak mijn hond, die inmiddels helaas overleden is, los mee. Een jaar of vier geleden kwam ik erachter dat er een vrij nieuwe, nog redelijk onbekende sport bestond: canicross/canitrail. Dit is hardlopen met je hond voor je uit, waarbij je hond met jou is verbonden middels een trektuig en een elastische lijn. Die lijn zit vast aan jouw eigen heupgordel, en zo leg je samen een parcours af. De samenwerking met je hond staat centraal.
Voor mij bleek dit de ideale sport waarbij ik mijn twee passies, hardlopen en honden, ultiem kan combineren. Mijn Dirk was in die tijd een jeugdig heerschap van 3 jaar oud, ontzettend onstuimig, aanwezig en sterk. Onze weg naar het vormen van het geoliede team dat we inmiddels samen zijn was lang, soms hilarisch, hier en daar best zwaar en moeilijk en ook pijnlijk, gezien het aantal buikschuivers, bloedende schrammen, blauwe plekken, omhelzingen met bomen en dubieuze ontmoetingen met andere honden en mensen. De details zal ik je besparen ;-).
Na vier jaar intensief samenwerken in deze prachtige sport kennen Dirk en ik elkaar door en door, weten wat we aan elkaar hebben en wat we samen kunnen. Ying en Yang zeg maar :-). We hebben behoorlijk onze grenzen verlegd en samen ontzettend veel prachtige kilometers weggeroffeld in binnen- en buitenlandse natuurgebieden, over verschillende afstanden en nog diversere ondergronden. De langste afstand die we samen hebben afgelegd was iets verder dan de marathonafstand van 42,2 km.
Van rondjes naar etappes
Tot vorig jaar liepen we vooral rondjes. Wel steeds verschillende afstanden in verschillende gebieden, maar we startten bij A en kwamen daar na een paar uur weer terug. Totdat een vast loopmaatje me vroeg of ik het leuk zou vinden om haar en haar hond te vergezellen op een aantal etappes van het Trekvogelpad. In twee dagen liepen we van A naar B, met een overnachting ertussen, en reisden na afloop weer terug naar ons beginpunt. Ik ging mee, en ik was verkocht.
Helemaal enthousiast planden we met een groepje vriendinnen en hun honden een fantastische reis: we zouden in Schotland samen de West Highland Way canitrailend afleggen. Een afstand van 155 km, verdeeld over meerdere dagen. Het meeslepen van een tent, slaapmatjes, kookgerei en andere bijkomende attributen op je rug is onmogelijk als je wilt hardlopen, dus we planden de overnachtingen in hotelletjes langs de route.
Alternatieven in Nederland
Inmiddels begrijpt iedereen waarom deze droomtrip naar Schotland in maart 2020 tot ons grote verdriet niet doorging… Toch liet een reisje samen met Dirk me niet los ,en omdat alles wat onzeker was besloot ik zelf iets te plannen, voor ons samen, in Nederland. Mijn keus viel op Zeeland en in oktober vorig jaar hebben Dirk en ik samen een deel van Kustpad afgelegd. We zijn gestart in Ouddorp en 3 dagen later geëindigd in Vlissingen.
Afgelopen maart ging het (na een afgelaste skivakantie) wederom kriebelen. In eerste instantie had ik mijn oog op de Veluwe laten vallen en al grove lijnen de route uitgestippeld. Tot ik geattendeerd werd op de “geboorte” van een hele nieuwe trail: de Berkel Waypoint Trail. Een route langs het riviertje de Berkel dat ontspringt in het Duitse Billerbeck en uitmondt in de IJssel bij Zutphen. De Berkel meandert dwars door de Achterhoek. Een gebied wat mij niet helemaal vreemd is omdat ik werk in het pittoreske Zutphen, maar wat bij wandelaars en trailers nog minder bekend is. De huidige drukte op de Veluwe gaf de doorslag: Dirk en ik zouden een Achterhoekje gaan doen! Tegendraads past ons, dus gestart in Zutphen en geëindigd in Haarlo (de etappe tot aan de Duitse grens hopen we dit seizoen nog te lopen en in het post COVID tijdperk het Duitse deel).
Voorbereiding en voorpret
Ik plan mijn tripjes best zorgvuldig. Alle routes in onbekende gebieden loop ik op GPX bestanden (bestaand of zelf geknutseld) die ik in heb geladen in mijn horloge. Bij de meerdaagse trails bepaal ik eerst welke afstanden ik ongeveer per dag wil afleggen. Aan de hand daarvan ga ik speuren naar hotels of B&B’s, bij voorkeur zo dicht mogelijk langs de route. Hondvriendelijkheid is natuurlijk een must, dat maakt het soms lastig. Niet overal is een hond welkom. Waar mijn viervoeter wel mee mag, worden in sommige gevallen in mijn ogen astronomische bedragen gerekend voor zijn bescheiden aanwezigheid, maar dat terzijde.
In ditzelfde stadium wordt er vaak nog flink gepuzzeld, aangepast en geschoven in afstanden en route. Overigens vind ik dit een ontzettend leuk deel van het hele avontuur. Ultieme voorpret! Als de route en overnachtingen in kannen en kruiken zijn maak ik een paklijst. Ook zo’n heerlijke uitdaging :-). Zoals ik eerder al aanhaalde: als canitrailer loop je hard, je wil dus zo weinig mogelijk ballast op je rug en je hond een rugzak geven is in dit geval ook een no go.
Honger!
Mijn Dirk is een forse jongen van 45 kg. Die jongen moet best een behoorlijke prestatie leveren en dus moet-ie eten…. Veel eten! Dirks spijsvertering is als de sneltrein naar Brussel. Al zijn hele leven moet ik veel moeite doen om hem op gewicht te houden. Als wij onze trainingsafstanden opvoeren en ik daar niet snel genoeg op anticipeer, kunnen wij in no time onze jassen aan zijn ribbetjes ophangen.
En een paar kilo voer op mijn nek is out of the question, en wie niet sterk is moet slim zijn. Dus benader ik de hotels of het mogelijk is om mezelf een pakketje te sturen. Dit is nooit een probleem en zo pak ik gniffelend een aantal schoenendozen in, voor elke dag één. Deze doos bevat Dirks eten voor die avond en ontbijt voor de volgende morgen, een herstelshake en een pré-run shake en uiteraard iets lekkers om die avond op de kamer op te kluiven. Tevens stop ik erin wat wij de volgende dag onderweg eten: energieblokjes voor Dirk, gelletjes, wat noten en dadels voor mezelf en wat ik eventueel denk nodig te hebben voor die komende dag zoals bijvoorbeeld paracetamol of een poepzakje.
Luxe op locatie
Om mezelf te verwennen gaat er een heerlijke miniverpakking badschuim mee (Rituals!!) of iets anders wat me blij maakt (een miniflesje wijn bijvoorbeeld -:)). Soms gaat er een miniflacon handwas in zodat ik een keer een set kleding kan wassen. De dozen stuur ik na overleg op naar de accommodaties. Het is een waar feest als je doodop, moe, vies en koud op je hotelkamer aankomt en daar een doos vol luxe staat te pronken! Ook Dirk wordt altijd heel enthousiast van dat ding vol geurtjes :-).
Mee voor onderweg
De inhoud van mijn trailvest is 14 liter. Een groot deel van de inhoud wordt in beslag genomen door de bladderzak met water voor Dirk en mezelf. Meestal 2,5 liter, maar bij bijvoorbeeld de Berkeltrail kon het met iets minder omdat er in die route continu water uit de rivier aanwezig was voor Dirk.
Met wat passen en meten gaan er in het grote vak op mijn rug een extra set kleding mee, een rescue blanket, wat toiletspullen zoals een opvouwbare tandenborstel, kleine kam, reserve haarelastiekje etc. De oplader voor mijn telefoon, bankpasje en dat soort zaken passen achter in een klein beschermd vakje. In de legio zakjes aan de voorkant van mijn trailvest kan ik enorm veel kleine dingetjes opbergen waar ik onderweg makkelijk bij kan: een telefoon, het eten van zowel Dirk als mezelf en eventueel een extra softflask met sportdrank.
Tijdens ons Trekvogelpad trip in januari had ik behoorlijk kou geleden. Mijn grote investering, een peperduur opvouwbaar donsjack, knutsel ik tussen de lussen waar eigenlijk de poles in thuishoren en daaronder hang ik een klein, maar enorm vocht opslurpend handdoekje om Dirk toonbaar mee te maken voor we de hotellobby betreden. Aan de onderkant van het vest is er vak voor een tekentang, schoentjes voor Dirk mocht het nodig zijn, een Zwitsers zakmes en reserveriempjes voor het hondentuig. Ik moet eerlijk zeggen dat ik geen idee heb van het uiteindelijke gewicht van mijn vest. Maar het is niet te zwaar om er last van te hebben tijdens het rennen en zwaar genoeg om na drie dagen je schouders toch wel te gaan voelen.
Plannen voor de toekomst
Ook komend najaar hoop ik weer iets te kunnen ondernemen met mijn zwarte motor. Wekelijks maken we uitstapjes naar verschillende natuurgebieden om te gaan hardlopen, maar die langere meerdaagse tochten hebben toch iets speciaals, een gouden randje. Het echt 24/7 op elkaar aangewezen zijn, de verwonderingen die de natuur onderweg ons geeft, de rust, de ruimte, het fysiek uitgedaagd worden en daardoor ultiem tot rust te komen… ik geniet er onwijs van en ik zie mijn hond genieten. We genieten sámen!
Mijn canitrail bucketlist is best lang.… Kamperen met hond staat daar hoog bovenaan. Ik weet nog niet hoe en in welk vat we dat allemaal gaan gieten, maar uitgereisd, op welke manier dan ook, zijn Dirk en ik nog lang niet!
Voor wie het leuk vindt: we zijn te volgen op social media. Ik hou tijdens onze reisjes een dagboek bij in blogvorm en deel dat op Facebook en Instagram. Feel free to join us!
Voor iedereen die enthousiast wordt van dit verhaal en dit zelf (over een paar jaar) ook wil doen: ga ervoor! Het is wel belangrijk om zo’n avontuur goed voor te bereiden, en uitgebreid te trainen. Heb je nog helemaal geen canicross/canitrail-ervaring? Begin dan met een beginnersworkshop Canicross. Ik geef deze workshops van september 2021 in de buurt van Den Haag.
0 reacties