Willem Rietveld, 59 jaar, heeft ruime ervaring als beroepsavonturier. Hij heeft 35 jaar bij defensie gewerkt als onder andere berggids, skileraar en sportinstructeur. Sinds 2013 is hij daar weg, en werkt hij zelfstandig als International Mountain Leader. Daarnaast zet hij zich als Alpiene hoofdinstructeur en tochtleider in voor de Koninklijke Nederlandse Klim- en Bergsport Vereniging (NKBV). Hij woont samen met zijn vrouw Silvana en Border Collie Ben in Lelystad.
Willem: “Het is nu alweer meer dan 14 jaar geleden dat we Ben ophaalden bij de fokker. Vanaf de eerste dag ging hij overal mee naartoe, zelfs naar het werk. We hebben de fysieke belasting langzaam opgebouwd, en hebben samen vele outdooravonturen beleefd. Sinds 2 jaar zijn we de belasting weer aan het afbouwen, omdat we merkten dat Bens kracht en uithoudingsvermogen minder werden.”
In de serie ‘Avonturiers aan het woord’ vertellen mensen over de avonturen die zij met hun hond hebben beleefd. Van hiken en kamperen tot kanoën en camperen: ervaren avonturiers vertellen hoe zij de voorbereiding hebben aangepakt, wat er goed/niet goed ging en wat ze de volgende keer anders zouden doen. Laat je inspireren en begin met dromen over het volgende avontuur met je hond!
Bens outdoor-carrière
Het eerste jaar namen we Ben voornamelijk mee met de auto of in een fietskar, omdat hij nog geen lange afstanden mocht en kon lopen. Tijdens zijn eerste kampeerervaring, 3 maanden oud, lag er sneeuw en vroor het stevig. Een kruik en een oude slaapzak hield hem heerlijk warm in het tentje.
Toen hij ongeveer één jaar oud was ging hij voor het eerst mee naar de bergen. In de daarop volgende 12 jaar heeft hij vele bergtoppen bedwongen en lange meerdaagse trektochten gemaakt. In 2019 hebben we zijn outdoor-carrière afgesloten door de hoogste top van Engeland, Wales en Schotland te beklimmen en een meerdaagse trektocht door de Cairngorms te maken.
Hij is nu 14,5 jaar, en zijn avontuur bestaat nu vooral uit slapen bij het kampvuur voor de tent, maar ook daar kunnen we enorm van genieten.
De beklimming van de Mont Blanc
Alle avonturen met Ben waren mooi, maar één avontuur steekt erboven uit en zal me altijd bij blijven: de beklimming van de Mont Blanc in de zomer van 2013. Na alle, technisch veel moeilijkere, beklimmingen die Ben in de voorgaande jaren gedaan had, wisten we dat hij dit makkelijk zou kunnen. Ik was zelf al een paar keer boven geweest en voorzag geen problemen voor Ben.
Met een weersverwachting van drie dagen stabiel weer ‘werkten’ we ons met kabelbaan en treintje omhoog naar Le Nid d’Aigle (2372 m) om vervolgens te voet verder te gaan naar de Tête Rousse (3167 m). In de hut mogen geen honden, maar er is een kampeerterreintje vlakbij de hut waar we onze tent opzetten.
Op naar de top
De volgende ochtend om 03:00 uur vertrokken we in het donker richting top. Al snel kwamen we aan bij het Grand Couloir, vanwege de steenslag het gevaarlijkste deel van de route. Om de paar minuten komt hier een enorme massa stenen naar beneden, wat helaas velen het leven heeft gekost. Hier mocht Ben dus even niet snuffelen of piesen.
Na het Grand Couloir werd het voor Ben stevig klimmen en klauteren en had hij hier en daar een beetje hulp nodig. Bij de oude Goûter hut plofte hij neer op een bankje om even bij te komen. Vanaf de oude of de nieuwe Goûter hut gaat het bij goed weer vrij eenvoudig naar de top, als je tenminste de ±1000 hoogtemeters en de ijle lucht niet meerekent. Rond een uurtje of 9 stonden we op de top, waar Ben veel bewondering kreeg van andere klimmers. Waarschijnlijk prijkt zijn foto nu in menig foto-album!
Jaloers op Ben..
Terug bij de tent was aan Ben niet te zien dat hij net bijna 1700 m geklommen en afgedaald had. Hij wilde nog wel even met zijn bal spelen, maar wij hadden daar beduidend minder zin in.
Toen we wat wilden gaan eten bij de Refuge de Tête Rousse werden we bij de deur al geweigerd: honden mogen daar niet in het restaurant. Hongerig keerden we terug naar de tent en keken jaloers naar Ben, die een grote bak brokken naar binnen schrokte terwijl mijn vrouw en ik het laatste bami-soepje deelden. De volgende ochtend vertrokken we vroeg: terug naar het dal voor een stevig ontbijt. Ben had er natuurlijk geen benul van dat hij de hoogste berg van West-Europa beklommen had, maar wij waren trots op hem!
Voorbereid en fit de bergen in
Met uitzondering van een goede tochtplanning en de juiste uitrusting troffen we nooit speciale voorbereidingen voor onszelf of voor Ben. We sportten altijd al veel en Ben ging altijd mee hardlopen en maakte urenlange wandelingen. We zorgden dat we goed geacclimatiseerd waren op hoogte en dan was Ben dat automatisch ook. Hij heeft nooit last gehad van hoogteziekte en rende op 4000 m net zo hard als hier in de polder. Ik ben zelf ruim 40 jaar gids en mijn vrouw heeft 20 jaar bergsportervaring. Heb je weinig of geen ervaring, volg dan eerst een goede bergsportcursus, of ga met een erkende berggids op pad, anders breng je je hond, jezelf en de mensen om je heen misschien in gevaar.
Een klimgordel voor je hond
Als je samen de bergen in wilt, dan is belangrijk dat je een goede klimgordel voor je hond aanschaft. Een gewoon Y-tuig is prima voor bergwandelingen, maar niet voor tochten waarbij je moet klimmen. Je hond kan tijdens het abseilen, hijsen, of als hij van grote hoogte valt, namelijk ‘vrij’ in het harnas komen te hangen, en als je op zo’n moment een normaal harnas gebruikt, kan je hond eruit ‘schieten’. Wij gebruikten de Ruffwear Doubleback, een veiligheidsgordel die speciaal ontworpen is voor dit soort werk.
Overige benodigdheden voor in de bergen
Soms waren Bens voetkussentjes tot bloedens toe geschaafd, maar daar leek hij gelukkig weinig last van te hebben. Om dat zoveel mogelijk te voorkomen namen we altijd hondenschoentjes mee. Sommige mensen doen de hond een zonnebril op, dit hebben wij nooit gedaan en hij heeft nooit last gehad van de Uv-straling op grote hoogte.
Vroeger had hij een klein wit plekje op zijn neus wat weleens verbrandde, hier smeerden we gewoon wat zonnebrandcrème op. Als het erg koud was, ≤ -10°C, namen we een hondenslaapzak en een stuk autoruitenfolie als matje mee of lag hij op en onder onze donsjassen, zodat ook wij na verloop van tijd heerlijk naar natte hond roken.
Voor noodgevallen
Als EHBO voor de hond voldoet de eigen EHBO set waar tegenwoordig standaard ook een tekentang in hoort te zitten. We namen wel altijd een goede intraveneuze pijnstiller mee voor ernstige ongelukken en een SAM-splint is erg handig bij een gebroken poot. Behalve de tekentang hebben we dit alles gelukkig nooit nodig gehad. Extra of speciale voeding namen we nooit mee, na 3 of 4 weken was hij hooguit een kilo afgevallen wat voor de meeste huisdieren (en mensen) helemaal geen kwaad kan.
Water is erg belangrijk, dus dat hadden we altijd extra bij ons. In de bergen is water meestal in overvloed aanwezig, maar in bijvoorbeeld het Karstgebergte stroomt het vaak ondergronds en ging ons eigen water regelmatig naar Ben. Neem dus altijd extra water mee.
Alleen nog rustig avontuur voor Ben
We denken nog vaak terug aan alle avonturen die we met Ben meegemaakt hebben, maar helaas gaan de jaren tellen. Een uurtje wandelen door de vlakke polder vindt hij nu wel genoeg, maar als de kampeerspullen van zolder komen staat hij voor de deur te trappelen om in de auto te springen (wel met wat hulp tegenwoordig). Hij kan de hele dag voor de tent liggen slapen, gaat ’s avonds wat dichter bij het kampvuur liggen en kruipt zelf de tent in als hij warmte of rust wil.
Met zijn 14,5 jaar is Ben nog kerngezond, eet goed en wil nog graag spelen en wandelen. We hopen dat hij nog een tijdje bij ons blijft.
Droom jij er ook van om de bergen in te gaan met je hond, of heb je dat al eens gedaan? Deel je plannen en je ervaring hieronder!
Voor extra inspiratie kun je ook eens kijken in de Facebook-groep Backpacken met je hond. Hier vind je gelijkgestemden, met misschien wel dezelfde plannen als jij.
Lees hier de andere verhalen uit de serie ‘Avonturiers aan het woord’.
3 reacties
Paulien · 12 maart 2021 op 16:59
Wat een geweldig, inspirerend verhaal! Ik ben fan!
Annemieke · 12 maart 2021 op 19:31
Wat een onwijs mooi verhaal!! Inspirerend! Vroeg me inderdaad af of honden last van de hoogte hebben…. 😊 geniet nog maar een flink poosje van Ben!
Seb · 13 maart 2021 op 11:47
Prachtig en inspirerend verhaal!!!